Przyjdź już na zawsze przecież obiecałeś
dokąd tak można od nowa się rodzić
z każdym powrotem mniej o jedną gwiazdę
przyjdź zanim się niebo całkiem ogołoci.
Bo tu tak pusto jakby szarańcza i powódź
złe wieści krążą wokół klęski przeczuwanie
stare pacierze z trudem nadążają w drodze
i cichną nie skończone o trzeciej nad ranem.
Bo tu wiatr w oczy i mgła i nic nie wiem
i oko mędrca gwieździe nie dowierza
i oczywiste jest tylko cierpienie
że od stajenki tak blisko do krzyża.
Lecz Ty potrafisz jeśli tylko zechcesz
z tak małej wiary uczynić opokę
tylko przyjdź wreszcie niech się w kształt oblecze
Królestwo Twoje co wciąż jest daleko.
Pelagia Borowska
Urodziła się 8 października w Mniowie. Ukończyła filologię polską w kieleckiej Wyższej Szkole Pedagogicznej. Obecnie mieszka w Wiośnie. Debiutowała w 1980 roku na łamach „Głosu Nauczycielskiego” opowiadaniem Głupi Krysiu. Wydała następujące pozycje: „Modliszka” – 1992, „Historie sprzed pogrzebów” – 1995, „Samosiejka” – 1997. Od 1980 należy do Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Kielcach, od 1997 – do Związku Literatów Polskich…