Działo się to w Końskich 15 stycznia 1865 roku. Gustaw Małachowski zasiadł przy biurku swego brata Włodzimierza, sięgnął po jego papier listowy z wytłoczonym monogramem „WM” pod koroną hrabiowską i zaczął pisać. Na początku zanotował słowa Pieśni Porannej – Kiedy ranne wstają zorze…, dalej Modlitwę w każdej potrzebie do Boga w Trójcy Świętej Jedynego przez o. Bernarda M. Clausi da Cosensa Zakonu Braci Mniejszych Reguły św. Franciszka z Pauli. Następnie przepisał słowa Modlitwy św. Bernarda, dodał przy tym wskazówkę dla swego brata: …w rzeczach do zbawiania zmierzających, z ufnością proś o wszystko: Marya dostatecznie jest potężną w otrzymaniu wszystkiego. Na końcu znalazł się dopisek o odpustach, które papież Klemens XIV nadaje na wieczne czasy wszystkim, którzy skruszonym sercem wychwalają Trójce Przenajświętszą.
Dziś już się nie dowiemy, czy Włodzimierz Małachowski sięgnął po modlitwy spisane przez brata, podobnie jak nie dowiemy się o co mógłby się modlić? Czy o rozwikłanie problemów finansowych? Może o ratowanie zrujnowanego majątku? Pięć lat później Małachowskich już w Końskich nie było, zaś Włodzimierz, pozbawiony na licytacji wszystkiego przeniósł się do Warszawy, gdzie żył „na łaskawym chlebie” u Hortensji Małachowskiej.
Gustaw Małachowski już jako dojrzały człowiek wstąpił do seminarium w Sandomierzu. Było to tzw. „późne powołanie” zważywszy na fakt, że Gustaw miał wówczas blisko pięćdziesiąt lat. Święcenia kapłańskie przyjął ok. 1880 r. Był przez pewien czas wikariuszem w Sulisławicach. W roku 1882 wstąpił jako kapłan-tercjarz do Zakonu Bernardynów. Przybrał imię Bonawentury. Zmarł w Krakowie 12 listopada 1904 r., o czym informują Archiwa Prowincji oo. Bernardynów.
Zachowało się zdjęcie Gustawa Małachowskiego, wykonane w latach 1870-tych, w znanym zakładzie fotograficznym Maxymiliana Fajansa w Warszawie, przy ulicy Długiej 550. Fotografia przedstawia hrabiego z profilu z książką w dłoni. Uwagę zwraca wydatny nos – charakterystyczna cecha fizjonomiczna wielu Małachowskich, którą widać już na XVII-wiecznych portretach, np. bpa Jana Małachowskiego, czy też na podobiznach Stanisława Małachowskiego – marszałka Sejmu Wielkiego.
Gustaw pozuje do fotografii siedząc na fotelu o finezyjnych kształtach, którego oparcie wieńczy korona o dziewięciu perłach – zastrzeżona dla osób z tytułem hrabiowskim.
Modlitwy spisane przez Gustawa Małachowskiego
w Końskich 15 stycznia 1865 r.
Pieśń Poranna
Kiedy ranne wstają zorze,
Tobie ziemia, Tobie morze,
Tobie śpiewa żywioł wszelki
Bądź pochwalon Boże wielki!
A człowiek, który bez miary
Obsypany Twemi dary,
Coś go stworzył i ocalił,
A czemużby Cię nie chwali!
Ledwie oczy przetrzeć zdołam,
Wnet do mego Pana wołam;
Do mego Pana na niebie,
I szukam go koło siebie.
Wielu snem śmierci popadli,
Co się wczoraj spać pokładli,
My się jeszcze obudzili,
Byśmy Cię Boże chwalili.
Modlitwa w każdej potrzebie do Boga w Trójcy Świętej Jedynego
przez o. Bernarda M. Clausi da Cosensa Zakonu Braci Mniejszych Reguły ś. Franciszka z Pauli
Tobie cześć, Tobie chwała, Tobie dziękczynienie na wieki wieków o Błogosławiona Trójco – Alleluja.
Ojcze Przedwieczny oto ja mizerne i niedołężne stworzenie, które nic nie może. Uznaje moją największą nieudolność i Twoją nieskończoną potęgę, do niej się uciekam w tej mojej potrzebie, w niej pokładam nadzieję i w niej ufam, miej o mnie staranie.
Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Św…..
Synu Przedwieczny oto ja mizerne i nieumiejętne stworzenie, które nic nie wie, uznaję moją największą niewiadomość i Twoją nieskończoną mądrość, do niej się uciekam w tej mojej potrzebie, w niej ufam i jej całkowicie się oddaję.
Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Św…..
Duchu Święty Przedwieczny oto ja mizerne i niewdzięczne stworzenie, które niczego nie warte, uznaję moją największą niewdzięczność i nieskończoną Twoją dobroć, do jej dostąpienia wzdycham, miej o mnie staranie, Tobie się poruczam, w Tobie ufam.
Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Św…..
Święty, Święty, Święty Pan Bóg zastępów. Pełna jest ziemi chwały Twojej. Chwała Ojcu, Chwała Synowi, Chwała Duchowi Świętemu
Modlitwa św. Bernarda
Pomnij o najlitościwsza Maryo Panno, że nigdy niesłyszano, iżby ktokolwiek pod Twoją obronę uciekający się, Twego wsparcia błagający, Ciebie o przyczynę proszący opuszczonym został. Tu takowem zaufaniem ożywiony, do Ciebie o Panno, Panien Matko, się uciekam, do Ciebie przychodzę i ze łzami w oczach, mnóstwem grzechów będąc obarczony, do nóg Twych upadam, żebrząc litości. Niechciej o Matko Słowa, pogardzać memi głosy, lecz usłysz mię łaskawie i wysłuchaj. Amen