część 2 Adolf Tomasik (1944-2024) artysta rzeźbiarz, malarz. „Absolwent Państwowego Liceum Technik Plastycznych w Kielcach. Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom w 1970 roku w pracowni rzeźbiarskiej prof. Mariana Wnuka. Twórczość w zakresie rzeźby, rysunku i malarstwa. Autor licznych wystaw indywidualnych. Uczestnik wielu wystaw zbiorowych i plenerów plastycznych. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych w Polsce, Stanach Zjednoczonych, Niemczech. Należał do Związku Polskich Artystów […]

część 1 Temat na artykuł wywołał się sam i związany jest poniekąd z okrągłą, dwóchsetletnią rocznicą powstania koneckiej Egipcjanki i z jej obecnie trwającym remontem. Zdałem sobie sprawę (po podpowiedziach) z potrzeby zaprezentowania na stronie przeglądu znanych mi prac koneckich artystów dotyczących zabytków egiptyzujących. Nieco historii  „Nurt egiptyzujący pozostawił w architekturze europejskiej XIX stulecia szereg oryginalnych i niezwykle ciekawych dzieł. Na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej nie jest ich wiele

*Opracowałem ten tekst pod koniec lat 80. XX wieku – Krzysztof Woźniak ** Znaczącej pomocy przy powstaniu szkicu udzielił mi mgr. Jerzy Lejawa (zm. 2011) wówczas pracownik Wojewódzkiego Ośrodka Archeologicznego w Kielcach. Dotychczas przeprowadzone powierzchniowe badania archeologiczne na Ziemi Koneckiej. Przeprowadzono następujące prace archeologiczne:  pozwalają datować, na podstawie „ubogich” znalezisk (rdzenie i odłupki krzemienne/, najstarsze ślady pobytu człowieka na 12 – 8

Małżonkowie Henryk i Teresa z Łubieńskich Cichowscy (w tej kolejności imion i nazwisk onegdaj pisano małżonków) nabyli majątek ziemski Skórnice w powiecie koneckim w ziemi kieleckiej w roku 1888 roku od rodziny Jakubowskich. Henryk Franciszek Salezy Cichowski urodził się 16 sierpnia 1851 roku w domu rodzinnym swoich rodziców, w majątku ziemskim Linów w ziemi sandomierskiej, jako syn Romana i Kazimiery  Leszczyńskich. Jego dziad Piotr Paweł Cichowski był rotmistrzem

Wykopaliska archeologiczne w Końskich „Końskie miasto powiatowe, leży w województwie kaliskiem [SIC!] na północny zachód od Gór Świętokrzyskich. W roku bieżącym, wczesną wiosną, przy wyrównywaniu terenu pod budowę warsztatów kolejowych, natrafiono tam na rozległe cmentarzysko, zawierające zabytki z dawnych czasów. Zawiadomieni o tym konserwatorzy zabytków przedhistorycznych stwierdzili, przyjechawszy na miejsce, iż jest to cmentarzysko słowiańskie i pochodzi z XI wieku. Pod kierunkiem archeologów niezwłocznie rozpoczęto systematyczne rozkopywanie. Prace te trwały przeszło

Już wydawało mi się, że historia produkcji papieru w zagubionej w leśnej głuszy papierni Stadnicka Wola jest banalna, znana wszystkim, wielokrotnie opisana, a tu takie informacje: Pierwsza i najważniejsza: Muszę przesunąć datę powstania papierni (nie leśnej osady) na pierwszą dekadę XIX wieku. Świadczą o tym dwie sprawy. Odnalazłem najstarszą znaną mi datę użycia papieru czerpanego z koneckim filigranem: jest to rok 1810. Znajdzie się on w katalogu zachowanych i odnalezionych koneckich

Huta Stąporków w XVIII Szukając informacji o produkcji papieru w Stadnickiej Woli w zbiorach dokumentów dotyczących Małachowskich i Tarnowskich natknąłem się na bardzo ciekawe informacje dotyczące Huty Stąporków, które trzeba będzie opracować w przyszłości. A ja wspomnę o żeliwnych płytach kominkowych wykonanych w Hucie Stąporków w pierwszej dekadzie działalności zakładu.  Przypomnę, że: X. Józef Osiński w roku 1782 w swoim dziele „Opisanie polskich żelaza fabryk…” podaje: „JW Jan Nałęcz

Dokumenty, wzmianki prasowe z epoki – wybór źródeł. Zamieszanie wokół nazwy leśnej osady fabrycznej Część I Prawie wszyscy historycy współcześnie opisujący XIX-wieczne papiernie w Królestwie Polskim używają nazwy miejscowości – Wola Stadnicka.  Ja spotkałem kilka innych określeń: Stadnicka, Wola Stadnicka, Stadnicka Wola, Stadnickawola, Stadnicka Wólka, Papiernia. Wszystkie nazwy dotyczą tej samej miejscowości, zmieniały się one na przestrzeni prawie wieku. Spróbuję

Dwudziestolecie międzywojenne Współpraca z p. Krzysztofem Woźniakiem zaowocowała kolejnym artykułem, którego temat w mojej głowie tkwił już od jakiegoś czasu. Jednak ciężko było mi się do niego zabrać i dopiero ostatnio przeprowadzona rozmowa telefoniczna z p. Krzysztofem zmotywowała mnie aby wziąć pióro do ręki, a konkretnie usiąść za klawiaturą i zająć się poniższym tematem.  O letniskach w przedwojennym Fałkowie wspomniałem w książce „Z dziejów dawnego Fałkowa. Od średniowiecza do 1945 roku”. Uważam, że jest to temat mało