Konecki Słownik Biograficzny

Z wielką ciekawością przeczytałem ostatnio zamieszczony artykuł, który ukazał się na stronie konskie.org.pl. Chodzi o działalność kamieniarską Józefa Skuzy z Bryzgowa – Galapatowa (Kalapatowa). Mnie również interesuje jak to się stało, że tak mało wiemy o człowieku, który potrafił swoimi rzeźbami zachwycić samego premiera Składkowskiego. Pamiętam jak przed przeszło 20 laty, w trakcie wędrówek po moich rodzinnych okolicach po raz pierwszy napotkałem figurkę z 1945 roku, znajdującą się na poboczu leśnej dróżki. […]

przyczynek do biogramu Na stronie zamieszczałem już cztery odcinki [*] pod ogólnym tytułem: „Towarzystwo Muzyczno-Dramatyczne Lutnia. Kalendarium wydarzeń kulturalnych w Końskich, powiecie koneckim..”.  Części obejmujące lata 1860-1918. Będę kontynuował dalej ten cykl. Wyprzedzając niejako wydarzenia zaprezentuję fragmencik historii koneckiej Lutni z roku 1938 związanego z epizodem biogramu Jana Stoińskiego. Proszę zwrócić uwagę na sformułowanie: „… znanego teatrologa…” Krzysztof Woźniak 

Ta szacowna i ciesząca się dużą renomą szkoła, czyli Liceum Ogólnokształcące w Końskich działa już od roku 1915. Jej poprzedniczką była rządowa szkoła średnia dla chłopców, która już funkcjonowała w latach 1836 – 1852 i po dziesięcioletniej przerwie w latach 1862 – 1866. Była to niepełna szkoła średnia o czterech klasach i czteroletnim programie nauczania. Szkoła ta została przeniesiona do Końskich w roku 1836 z Wąchocka. W mieście tym po upadku powstania listopadowego

Edward Dziewoński urodził się 16 grudnia 1916 w Moskwie. Przed wybuchem wojny studiował na Wydziale Aktorskim Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie, jednak dyplom otrzymał dopiero w 1945. Podczas okupacji zaangażował się w działalność AK, nie będąc zaprzysiężonym. Pracował jako tłumacz i kierownik budowy w firmach budowlanych i chemicznych (m.in. Damięcki-Holtorp). Wybuch Powstania zastał go w okolicach Końskich, gdzie został wysłany po materiały budowlane pod koniec lipca.  Po wojnie występował na scenie

Młodość, pierwsze lata pracy… W tarnowskim gimnazjum odbył się egzamin dojrzałości w dniach 14-18 czerwca [1888 roku] pod przewodnictwem radcy szkolnego X. B. Ilnickiego. Z 22 uczniów zwyczajnych i 2 eksternistów, za dojrzałych uznani zostali: Frączkiewicz Adam(z odzn.), Kędzior Wawrzyniec (z odzn.), Kohane Salomon, Kukiel Jan, Lerner Aleksander, Mossor Stefan (z odzn.), Paterski Franciszek, Preisler Franciszek, Rokach Szmelke, Skąpski Józef (z odzn.), Stanczykiewicz Jakób (z odzn.), Stolarz

Pracując nad cyklem artykułów Świt Wolności [a to ciekawe, że pod tym tytułem ukazało się później kilkanaście innych artykułów], a zdarzyło się i parę wystąpień, natrafiłem i wciąż znajduję ciekawe dokumenty, które warto pokazać. Otóż i one. Zacznę od informacji, że opracowuję życiorysy koneckich starostów II RP. Zaprezentowałem już szkic życiorysu Stefana Mydlarza. Dzisiaj zapewne po dynamicznej (bardzo modne ostatnio słowo) kwerendzie kilkuset dokumentów, wycinków prasowych, fotografii;

Stefan Mydlarz s. Ignacego, m. Maria z d. Kryczko, 1891–1944, harcerz, legionista – 1 Brygada, oddział karabinów maszynowych, ranny 5.07.1916 w bitwie pod Kościuchówną na Wołyniu [1], oficer WP. Urodził się 20.03.1891 r. w miejscowości Rycice, gmina Irena (obecnie część Dęblina), w ówczesnym powiecie puławskim (Ziemia Lubelska) [2]. Skończył szkołę średnią w Lublinie, później uczęszczał do Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie. Już w gimnazjum prowadził „robotę”

Bodaj rok przed olimpiadą w 1936 roku; w Końskich wybuchła informacyjna bomba! Na okrągłych słupach ogłoszeniowych pojawiły się mianowicie barwne afisze oznajmiające przyjazd do „usportowionego” miasta, jak napisano, plejady gwiazd królowej sportu.– Lekkoatleci w Końskich? – nie dowierzano.Ta niewiara wynikała stąd, że na konecki występ mieli przyjechać m.in. mistrzyni olimpijska w biegu na 100 m z Los Angeles: Stanisława Walasiewiczówna, dyskobolka Jadwiga Wajsówna, oszczepnik Eugeniusz Lokajski [Eugeniusz Lokajski, oszczepnik,

Ideałem, niestety nieziszczalnym, byłoby, gdyby ci wszyscy pracownicy służby zdrowia (a także ludzie innych zawodów), którzy w mniejszej lub większej mierze wnieśli swój wkład do działalności przeciw okupantowi hitlerowskiemu i ucierpieli w tamtych latach, zyskali – nawet po upływie długiego czasu – swe biogramy, a nie tylko reprezentatywna, choć w dużym stopniu przypadkowa garstka tych, na których temat takie biogramy czy też większe artykuły biograficzne zostały już opublikowane np. dzięki możliwości uzyskania