grodziska – dwory – pałace – zamki

Czermno, dwór od frontu. Nie poczesnym był z kształtu dworzec mego Dziadka,  w którym niegdyś się zrodził, dożył dni ostatka. Fot. Kazimierz Kulwieć z ok. 1911,  w: Wieś i miasteczko. Materiały do architektury polskiej, Warszawa 1916, (FBC). W połowie roku bieżącego [artykuł został opublikowany w 1911 roku – KW] odegrany został ostatni akt upadku dóbr Czermna, położonych w pow. koneckim, gub. radomskiej (14 wiorst od Przedborza nad Pilicą). Na gruncie […]

Giełzów, fragment wsi. Foto. Paweł Kałwiński. Miejscowość Giełzów jest wioską położoną na skraju Wzgórz Opoczyńskich, stanowiących część makroregionu Wyżyny Przedborskiej. Od zachodniej strony sołectwa płynie rzeka Drzewiczka. Sołectwo wsi Giełzów leży w północno – zachodniej części gminy Gowarczów, w powiecie koneckim. Powierzchnia Sołectwa wsi Giełzów liczy 678 ha. Posiada również teren należący do wspólnoty wiejskiej o powierzchni 67 hektara w czterech działkach,

Końskie, fot. Roch Baranowski 1925 rok. Teren wykopalisk archeologicznych  [ze zbiorów Ryszarda Cichońskiego] 17 czerwca 2011 roku na stronie konskie.org.pl ukazał się tekst „Końskie, wykopaliska archeologiczne w 1925 roku”. Powyższy artykuł opisuje badania archeologiczne przeprowadzone na cmentarzysku wczesnośredniowiecznym, które odkryto podczas budowy parowozowni. Stanowisko to jest szeroko znane w środowisku archeologów. Wielokrotnie badacze omawiali wydobyte w trakcie prac zabytki, czy tez szczątki ludzkie.

Fałków pojawił się w źródłach w 1303 roku, kiedy to właścicielami byli Doliwowie, zwani pierwotnie Szyrzykami, a potem Fałkowskimi. Pierwszym znanym dziedzicem był Stanisław Szyrzyk. Lokacja miasta za zgodą Kazimierza Wielkiego na prawie magdeburskim miała miejsce na gruntach rodowej wsi Piotra i Jakuba Szyrzyków, synów Stanisława w roku 1340. Późniejszymi właścicielami miasta byli: Piotr zwany Pietrasz, jego syn Jan, Jan Czeczerad oraz Piotr Mleczko. W 3

Końskie, kwiecień 1925 r. Pan Ludwik Sawicki bada świeżo odkryte szkielety.  Opodal inż. Mirski. [ze zbiorów KW] W 1925 roku, w początkach kwietnia przyjechałem na ferie wielkanocne do Końskich. W drugim dniu po przyjeździe spotkałem na ulicy kolegę gimnazjalnego Tadzia Mickiewicza, który w rozmowie nadmienił, że na „Budowie” robotnicy wykopują ludzkie kości i wywożą je na cmentarz. (“Budową” mieszkańcy Końskich nazywali rozległy plac w północnej części miasta, gdzie rozpoczęto planowanie i równanie gruntów

Gródek stożkowaty w Wąglanach [gmina Białaczów, przy trasie 726 Opoczno – Żarnów] znajduje się na tyłach zabudowań mieszkalno-gospodarczych, wśród łąk na prawym brzegu rzeki Wąglanki. Obecnie jest to słabo już manifestujący się w terenie kopiec w formie niewielkiego wzniesienia na planie nieregularnego koła o wymiarach 21×24 m i około 2 m wysokości. Od strony południowej i częściowo zachodniej bardzo słabo rysują się pozostałości fosy. Archeologiczne badania

Białaczów, położony w południowo–wschodniej części województwa łódzkiego, około 10 km na południe od Opoczna, znany jest nam przede wszystkim z klasycystycznego pałacu rodziny Małachowskich. Miejscowość wzmiankowana była już w źródłach pisanych pochodzących z pierwszej połowy XIII stulecia. W średniowieczu Białaczów należał do rodu Odrowążów, w XVI wieku, drogą koligacji małżeńskich, dostał się w ręce Kochanowskich, natomiast w pierwszej połowie XVIII stulecia zakupili go Małachowscy. Białaczów – dwór

Relikty średniowiecznej siedziby pańskiej w postaci tzw. grodziska stożkowatego w Petrykozach położone są na wyspie, pomiędzy ramionami rzeki Drzewiczki, około 320 m na południowy wschód od kościoła parafialnego p.w. św. Doroty. Obiekt wzmiankowany był przez Jana Długosza, który określił go jako praedium unicum militare. W starszej literaturze założenie wiązane było ze strefą graniczną kasztelanii skrzyńskiej lub żarnowskiej, oraz z komorą celną przy trakcie Żarnów – Skrzyńsko, i datowane na XI-XII, bądź

Na niewielkiej elipsoidalnej wysepce (około 73×45 m) od strony południowej ulokowany jest budynek dworu. Naukowcy uważają, że wzniesienie dworu można datować na lata dziewięćdziesiąte XVI wieku z inicjatywy Andrzeja Modliszewskiego. W okresie zaś wcześniejszym funkcjonował prawdopodobnie dwór drewniany (druga połowa wieku XV). Od strony północnej na poziomie I piętra nad otworem wejściowym zachował się majuskulny napis CHRISTUS REX FORTIS VENIT IN PACE ET D[EUS HO]MO FACTUS EST SI DEUS

W całości rozpoznany został dwór w Kazanowie Starym koło Końskich. Po wynikach prac archeologiczno-architektonicznych wiemy, że anonimowy dotychczas pagórek, znajdujący się naprzeciwko zespołu klasztoru pobernardyńskiego, kryje w sobie relikty dość skomplikowanej przestrzennie obronnej rezydencji, wzniesionej, zdaniem Edwarda Ćwiertaka, prawdopodobnie przez Marcina (+1587), być może przy współudziale Mikołaja (fundatora tutejszego klasztoru) Kazanowskich, w latach około 1540-1550 (E. Ćwiertak Murowany dwór obronny z XVI wieku