kapliczki i figury przydrożne

Końskie ul. Partyzantów, kapliczka Matki Boskiej w murze parkowym. Rysunek tuszem lawowany koneckiego artysty Mariana Chochowskiego, początek lat 90. XX wieku. W kolekcji KW. Kapliczka znajdująca się w oszkarpowanym murze parkowym, usytuowana jest tuż obok „Domku wnuczętów” [nazwa własna] i baszt. Wnęki z postaciami MB znajdują się po północnej i południowej stronie muru, funkcjonując jakby oddzielnie. Budowla ta powstała zapewne w trzeciej dekadzie XIX wieku. […]

Rogów, ul. Gwardii Ludowej. Na ceglanym, mocno nadwątlonym postumencie ludowa, kamienna rzeźba Chrystusa Frasobliwego z XVIII/XIX wieku. – „pod parasolem”. Prawdopodobnie została skradziona – może ktoś ją rozpozna w prywatnych zbiorach? W głębi po lewej stronie krzyż z 1909 r. Foto. KW, koniec lat 90. W opracowaniu: Krótki rys życia gospodarczego powiatu koneckiego… 1925, jego autor inż. Stanisław Malanowicz wspomina, że przed pierwszą wojną światową produkowano w Rogowie z miejscowego

Przedbórz ul. Trytwa, procesja Bożego Ciała. Fotografia wykonana w latach 20. (30.?) XX wieku.  Po prawej stronie krzyż („przecina” go szarfa) wystawiony na pamiątkę cudownego ocalenia Imperatora Aleksandra III i jego rodziny. Fotografię udostępnił Paweł Grabalski W Przedborzu, przy prawym brzegu Pilicy, obok mostu, stoi kapliczka z figurą Matki Boskiej. Jej historia nie jest długa, liczy niewiele ponad pół wieku. Jednak cokół, na którym stoi figura

Końskie, krzyż „choleryczny” na ulicy Krakowskiej.  Tuż obok wspaniała lampa zasilana z koneckiej elektrowni.  Fot. z książki: Tadeusza Cichackiego, Jana Dębskiego i Andrzeja Fajkosza:  100 lat OSP w Końskich, Końskie 2000 r. Już samo znalezienie dobrej, starej fotografii tego miejsca było i jest niezmiernie trudne. Odnalazłem – pochodzi z 1929 roku. Wiadomości też spływały powoli, ospale, przez dziesięciolecia. … Przy ulicy Krakowskiej jest drewniany krzyż

Gowarczów, pole z „krzyżykiem” 1863. Pierwotna mogiła powstańców w miejscu ich stracenia.  Na niewielkim kopczyku porośniętym krzakami znajdował się niegdyś drewniany krzyż. W oddali  widoczny kościół p.w. św. Apostołów Piotra i Pawła – widok od strony północno-zachodniej. Fot KW. Raz, pamiętam Moskale wieźli dwóch powstańców,Od strony Gowarczowa – tamtejszych mieszkańców.Siedzieli z rezygnacją, a oddział kozaczyIch otaczał… a oni tacy bladzi byli…Pospędzali mieszkańców – niech każdy zobaczyChwile kaźni… i za dworem wkrótce

Obraz św. Rocha na skórze, XVIII wiek, Radoszyce – środkowy fragment obrazu.  Fot. Tadeusz Czarnecki. W dniu 12 maja 2010 roku zamieściłem na stronie artykuł o kapliczce św. Rocha, który kończyłem zdaniem: Muszą się znaleźć pieniądze na fachową (podkreślam fachową) konserwację obrazu św. Rocha. Jest to bardzo trudne zadanie, a konserwacja musi starczyć na kolejne stulecia. Czy coś się zmieniło po dwóch latach czekania – nie! Ponawiam więc apel do władz powiatu

Fundacje chłopskie nie były tak wspaniałe jak magnackie i mieszczańskie, a dotyczyły najistotniejszych spraw ciężkiego żywota chłopskiego. Za większością z nich kryją się gorące prośby w intencji pojedynczych osób, rodzin i całej społeczności wiejskiej, kierowane do Boga, Matki Boskiej i świętych patronów oraz wdzięczność i podziękowanie za doznane łaski. Stawiano zatem krzyże i kapliczki w celu odwrócenia klęsk żywiołowych i głodu, epidemii, w przypadku narodzin długo oczekiwanego potomstwa, powrotu do zdrowia, w ramach pokuty

Petrykozy, krzyż żeliwny na postumencie. Krzyż jest mało widoczny – obrośnięty bluszczem.  W głębi kościół parafialny p.w. św Doroty zbudowany 1791 wg projektu architekta  Jana Chrystiana Kamsetzera, restaurowany w 1937. Fot. KW. Naprzeciwko kościoła w Petrykozach, przy drodze z Końskich do Opoczna, na prywatnej posesji stoi na postumencie krzyż żeliwny. Początkowo stał na placu kościelnym, od strony północnej. W latach siedemdziesiątych został przeniesiony z placu kościelnego na miejsce po przeciwnej stronie

Błotnica, kamienny krzyż Arma Christi, 1896 r. Fot. KW. Teraz nie ma wątpliwości. Śródleśna osada Błotnica pod Stąporkowem jest samodzielną jednostką solecką w radzie wsi. Od paru lat nie mogą tam obrać sołtysa, ale to zupełnie prozaiczne realia. [Artykuł został napisany prawie trzydzieści lat temu – KW] Nie jest tą samą wsią, co sto dwadzieścia lat temu i nie w tym miejscu istniała. W pamięci starych ludzi kołaczą resztki legendy o starej osadzie,